Een greep uit de selectie van “Bespiegelingen”.

Hans Westra (1949), ‘lopend kunstwerk’, is gepensioneerd schoonmaker/productie- medewerker.

“Vijf maanden was ik, toen mijn vader omkwam bij een bedrijfsongeval. Ik ben opgevoed door mijn opoe – typetje Ma Baker, de schrik van de straat – en door mijn moeder; een verschrikkelijk mens. Ze zat me altijd te kleineren; ik deed werkelijk nooit iets goed. Ze verbood me op zeker moment elk contact met vriendjes en vriendinnetjes. Daardoor had ik een eenzame jeugd.”

Ook toen ik al getrouwd was, zette ze haar irritante gedrag voort. Ze zag zelfs kans om mijn kinderen van me te vervreemden. Haar overlijden was een grote opluchting voor me. 

Maika Georges-Mamo (1983) rondde in 2020 haar Pabo-opleiding af en werkt als leerkracht in het basisonderwijs.

“Dit is de enige foto die ik heb van mijn jeugd. Met een gele bloem in mijn haar. Een ongebroken wereld van een klein dorp in Syrië. We woonden in een huis dat mijn vader zelf had gebouwd, met de grote tuin, waarin de vruchtbomen de namen droegen van mijn zes kinderen. Er was niet genoeg geld om ons te laten studeren.”

Mijn moeder nam daarom bijbaantjes om ons de kansen te geven die zijzelf was misgelopen. We hebben armoede gekend, maar nooit gebrek aan liefde.

Lucas Bolsius (1958) is sinds 2010 burgemeester van Amersfoort.

Tijdens mijn middelbare-schoolperiode ben ik op de rand van de dood geweest. Gedurende een paar maanden heb ik in het ziekenhuis gelegen vanwege een dubbele longontsteking met allerlei complicaties. Op een gegeven moment was ik medisch opgegeven. In ons grote gezin – ik was de 6e in de rij van 7 kinderen – kreeg ik opeens alle aandacht. Dat kon ik moeilijk plaatsen, het voelde ongemakkelijk. Omgaan met emoties, daarover praten, is niet mijn sterkste kant. In die zin lijk ik op mijn vader.

Azad Soufi (34) opende kort voor de coronacrisis zijn nieuwe sportschool Dire Gym in Soest.

‘Altijd was er de afwijzing. Alsof het vanzelfsprekend was. Gingen we met klas- genoten naar een kroeg, mocht iedereen naar binnen, behalve mijn broertje en ik. Want wij hadden een kleurtje. Dan dropen we teleurgesteld af en fietsten zwijgend naar huis. In stilte verwerkten we de pijn, al kookten we van binnen van woede.

Als je zo stelselmatig wordt geweigerd op basis van je uiterlijk, niet eens om wat je doet, maar om wie je bent, dan weet je al jong dat jezelf eigenlijk zou moeten veranderen om geaccepteerd te worden.

Govert Jan Bach (73) is gepensioneerd psychotherapeut en suïcidepreventietrainer.

Als ik me had gevoegd naar het verwachtingspatroon van mijn vader was ik rechten gaan studeren en het “grote geld” ingedoken; het bankwezen ofzo. Maar ik koos voor theologie, later psychologie en psychotherapie. Hij snapte er niets van; we spraken er nauwelijks over, omdat we elkaar toch niet begrepen.

Dat is een breuklijn in mijn leven. Ik wilde niet tegen mijn geweten in gaan, maar volgde mijn hart. “Er zijn voor de ander”, was mijn grote ideaal.

Gerda van Deelen (54) Huishoudwetenschappen in Wageningen, daarna theologie in Ede en Amsterdam (VU).

“Jij hoort hier niet”, kreeg ik soms te horen, op de universiteit. Ik heb onverbloemde uitsluiting meegemaakt. Een bibliotheek- medewerker bijvoorbeeld, die weigerde
om voor mij een boek van een hoge plank
te pakken. Zulke ervaringen voedden mijn vechtlust. Lang bleef ik als een vechtjas voor mezelf en voor anderen opkomen, zeker wanneer oneerlijkheid bespeurde. Daarbij was ik vooral gefocust op mijn eigen kwetsbaarheid. Tot ik - met een schok- ontdekte dat ook andere mensen kwetsbaar zijn, ook al maken ze nog zo’n sterke eerste indruk.

Beeldend kunstenaar Sally Pittman (1960) studeerde theaterwetenschap in Florida en Texas en modevormgeving in Utrecht.

‘‘Op de dag van mijn geboorte ben ik geadopteerd door een echtpaar. Vijf maanden later namen ze ook mijn stiefbroertje in huis op. Hij was blond, met blauwe ogen.

Ik had een kleurtje, met dank aan mijn Cubaanse vader. We groeiden op in Florida, in een klein boerendorp in the middle of nowhere, omringd door veel natuurschoon. De harmonie werd ruw verstoord toen mijn adoptiemoeder na een ziekbed van twee jaar overleed. Ik was toen 4 jaar oud en heb nauwelijks een actieve herinnering aan haar; later werd mij verteld dat ik niet week van haar bed.

Jan van der Meulen (1956) studeerde aan de kunstacademie in Den Bosch en werkt als vormgever / beeldend kunstenaar.

‘Al in mijn vroegste herinneringen aan mijn ouderlijk huis was er altijd gedoe. Spanning. Stress. Ik ben uit de tweede lichting in
een gezin van negen kinderen. De enige manier om mezelf te handhaven was: niet moeilijk doen, aardig zijn. “Als ik lief ben, krijg ik aandacht”. Zo werd ik een pleaser.

Later wordt het alleen maar leuker – dat was mijn basisgevoel. Ik groeide op als deel van een collectief, niet als individu.

Annet van Goor-Oortgijsen (1949) is coördinator externe betrekkingen van de Amersfoortse Sint-Joriskerk.

Aandacht en zorg voor religieus en cultureel erfgoed kreeg ik met de paplepel ingegoten; het zou een rode draad in mijn leven worden. Mijn vader was kerkbestuurder in de Kloosterkerk in Den Haag. Thuis werd veel gemusiceerd. Begin jaren ’60 verhuisden we naar Hoogeveen, Drenthe. Voor mijn vader promotie, voor mij een regelrechte ramp. In de wijde omgeving was geen muziekschool te bekennen. Kwam ik daar met mijn vioolkistje... Op de middelbare school was ik het mikpunt van spot.